Αναμνήσεις μιας ζωής…

Πήρε στα χέρια του το προσωπικό του ημερολογιο, που εδώ και χρονια αποτυπωνε τις σκέψεις, τα όνειρα και τις επιθυμίες του και το ανοιξε διαστακτικα. Τρομάζε και μόνο στην ιδέα, οτι θα ερχόταν αντιμέτωπος με τον εαυτό του. Δεν ήθελε να θυμάται το παρελθόν, γιατι το σύγκρινε με το προβληματικό παρόν και το αβέβαιο μέλλον. Λίγες στιγμές αμήχανες και να, ο κόσμος του ειναι του, ανοίχτηκε διάπλατα μπροστά του. Άρχισε να διαβάζει μεγαλόφωνα, αργά και σταθερά, μέχρι κάθε λέξη να εισχωρήσει βαθειά μεσα του. Πραγματικά, το παρελθόν ζωντανεψε μπροστά του και ήταν πλέον περισσοτερο φιλικό μαζι του.

…Η αρχή της ζωής του ανθρώπου ειναι μοναχικη, οπως και το τέλος της. Το ενδιάμεσο της ζωής ειναι κόπος και πόνος, προσπάθεια για επιβίωση κόντρα σε συναισθήματα, ένστικτα και ανάγκες, σε έναν κόσμο ανταγωνιστικό, εχθρικό και ζηλοφθονο. Ο άνθρωπος ειναι ενα εγωκεντρικό όν, που τα πάντα περιστρέφονται γύρω απο την ικανοποίηση αναγκών πολλες φορές πλασματικών, που επιβάλλει η κοινωνία και που δεν αντιστοιχούν στις πιο βαθιές ανάγκες της ψυχής μας. Οι λέξεις συχνά χάνουν το νόημα τους και καταντουν φθαρτα απομεινάρια πρωτογονων επιδιώξεων. Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη, να αγαπήσει και να αγαπηθεί, αλλα εσφαλμένα συνδέει την αγαπη με την ικανοποίηση, ενώ το αληθινό της νόημα ειναι στην προσφορά και την θυσία, στην άρνηση του εαυτού του, στο ολοκληρωτικό δόσιμο. Οι σχέσεις των ανθρώπων ειναι δύσκολες, γιατι ειναι δύσκολο να παίρνεις χωρίς να δίνεις, να υπομενεις, να ελπίζεις, να ονειρευεσαι, να ζεις για το αυριο, όταν ολα προσπαθείς να τα εξαργύρωσεις στο τώρα.

Οι πιο πολλοί ειναι συμβιβασμένοι. Αρκούνται σε αυτά που έχουν, σε αυτά που κλέβουν, ζώντας μια δεύτερη ζωη και σε αυτά που τρέμουν οτι θα τους συμβούν. Το συναίσθημα έρχεται να βάλει χρώμα στην ζωη μας, αλλα ειναι μη ελεγχόμενο, μη λογικό και ευάλωtτο. Άλλοτε ξεχειλίζει και δεν ειναι διαχειρισιμο, οδηγώντας σε ακρότητες και άλλοτε ειναι λίγο, για να δώσει την πληρότητα και την ικανοποίηση σε μια ανθρώπινη ανάγκη…

Σταμάτησε. Του φάνηκαν τόσα πολλα για να συνεχίσει. Προσπάθησε να θυμηθεί, τις καταστάσεις που του υπαγόρεψαν αυτές τις σκέψεις, αλλα χάνονταν στα βάθη της ληθης. Τελικά σκέφτηκε, η ομορφιά της ζωής ειναι οι εμπειρίες, που ενώ την στιγμή που τις βιώνεις μπορεί να ειναι τραυματικές, με την πάροδο του χρόνου, περνώντας απο μια επουλωτική διεργασια, γίνονται μαθήματα, μηνύματα, εικόνες που σου δίνουν την ωριμότητα που χρειάζεσαι για να προχωρησεις.

Η θλιβερή ιστορία ενός εμφυτεύματος

Η παρακάτω ιστορία επαναλαμβάνεται καθημερινά. Εκείνο που αλλάζει, είναι οι συντελεστές. Ολοι γνωρίζουμε οτι σήμερα πλέον, η τοποθέτηση ενός εμφυτεύματος, αποτελεί μια καλά προγνώσιμη διαδικασία, με πολύ καλά ποσοστά επιτυχίας. Εχουν βελτιωθεί οι τεχνικές, οι γνώσεις μας γύρω από την βιολογία του οστού, αλλά και οι επιφάνειες των εμφυτευμάτων. Ωστόσο,  πάντα υπάρχει η πιθανότητα της αποτυχίας. Οσο μικρή και αν είναι αυτή, δεν παύει όταν βιώνεται ως εμπειρία, να είναι τραυματική για αυτόν που επένδυσε όνειρα και χρήματα, για μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Σίγουρα μπορεί και πάλι να γίνει νέα απόπειρα, στην ίδια περιοχή, με βεβαιότητα πλέον για αίσιο αποτέλεσμα, αλλά δεν παύει κάθε αποτυχία στην ζωή, να αφήνει κάποια ανεξίτηλα στίγματα στην ψυχή αυτού που κάτι γκρεμίστηκε. Τραυματίζεται η εμπιστοσύνη του στον γιατρό του, στα υλικά και τα μέσα, αλλά και η αισιοδοξία του για κάτι καλύτερο.

Ετσι λοιπόν και στην ιστορία μας, το εμφύτευμα μπήκε στο έδαφος ενός παλιού δοντιού, που απο καιρό είχε εκπνεύσει στην αποστολή του. Συνεχή αποστήματα, πόνοι και φασαρίες.  Ο ασθενής, ήξερε το πρόβλημα, προσπάθησε να το αγνοήσει, αλλά αυτό του το θύμιζε, κάθε φορά που το δόντι αδυνατούσε να ανταποκριθεί στα φορτία. Αυτό το δόντι δεν έχει μέλλον, είπε ο ασθενής και υποσυνείδητα μπήκε στην διαδικασία, να ψάχνει να βρεί κάτι να το αντικαταστήσει. Αν τον ρωτούσες, αν ήθελε να βγάλει το δόντι του, θα σου απαντούσε πως όχι. Ολοι (εκτός απο το ίδιο το δόντι φυσικά) τον συμβούλευαν να το βγάλει. Θα έπρεπε σε πρώτη φάση να μείνει χωρίς δόντι, μέχρι να βρεθεί μια αξιόπιστη λύση. Οικονομικό πρόβλημα δεν είχε, παρά την κρίση, αλλά ήθελε ένα καλό λόγο για να λύσει το συναισθηματικό του δέσιμο με το προβληματικό δόντι. Και αυτή η ευκαρία ήρθε. Σε ένα σεμινάριο, είδε μια λύση που του φάνηκε αξιόπιστη. Μια εταιρεία εμφυτευμάτων, από τις πιο παλιές στην αγορά, έδειχνε τις ωφέλεις απο τα προιόντα που διαφήμιζε.  Πρόσωπα χαμογελαστά, αστραφτερά χαμόγελα, χαίρονταν την ζωή δαγκώνοντας μήλα. Τώρα μήλο δάγκωσε και η Εύα, αλλά αυτό είναι μια παληά ιστορία. Η λύση στο πρόβλημα, ήταν τόσο προφανής, που δεν ήθελε δεύτερη σκέψη. Αφού ταλανίστηκε για αρκετό καιρό, λόγω του συναισθηματικού δεσίματος με το δόντι, ήρθε η μέρα που αναπάντεχα το δόντι έπεσε μόνο του και έτσι γλίτωσε και τις ενοχές, που θα είχε μια επώδυνη διαδικασία εξαγωγής. Ακόμα και σε αυτούς που τον ρωτούσαν, ξέροντας το πρόβλημά του, έλεγε τι να κάνω, αφού ούτως ή άλλως έπεσε, δεν μπορώ να μείνω χωρίς δόντι, τόσο νέος. Αλλωστε δεν έχει και κανένα νόημα, αφου το παληό μας άφησε χρόνους. 

Η διαδικασία εμφύτευσης ήταν ανώδυνη. Ολα έγιναν τέλεια, ο χειρουργός από τους κορυφαίους στο είδος του, δεν ταλαιπωρήθηκε καθόλου. Τρείς μήνες μετά, το νέο εμφύτευμα με την προσθετική, χάριζε στον ασθενή της ιστορίας μας, ένα όμορφο χαμόγελο. Κοιτούσε τον εαυτό του στον καθρέφτη, και ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο ευτυχισμένος. Πέρασαν περίπου τρία χρόνια, χωρίς κάτι να έχει αλλάξει. Ηταν η ζωντανή διαφήμιση, του πόσο αλλαγή και αισιοδοξία μπορεί να φέρει ένα και μόνο δόντι. Κάτι ξερει ο Θεός που μας τα δίνει 32, τουλάχιστον να έχουμε να χάνουμε, να δουλεύει και κανένας οδοντίατρος. Μια μέρα, εκεί που πήγε να δαγκώσει τι άλλο, το αγαπημένο του μήλο, ένιωσε ένα στιγμιαίο πόνο. Μπορεί να είναι η ιδέα μου, σκέφτηκε. Αγνόησε αυτό το σημείο.  Σιγά σιγά όμως, τα συμπτώματα έγιναν πιό συχνά και πιο ενοχλητικά. Επισκέφτηκε τον χειρουργό. Εξέτασε, αυτός με την σειρά του εξονυχιστικά, όλα τα κλινικά σημεία και δεν βρήκε τίποτα το παθολογικό. Μήπως είναι η ιδέα σου, είπε στον ασθενή μας. Γιατρέ δεν θα με τρελάνεις εσύ, του είπε απότομα και αφοπλιστικά. Εγώ ξέρω τον οργανισμό μου καλύτερα απο σένα. Ξέρω πως νιώθω, και εκείνο για το οποίο είμαι βέβαιος, είναι ότι δεν ήταν έτσι παληά. Κάτι έχει συμβεί, ή κάτι γίνεται. Μα δεν έχει κινητικότητα, φλεγμονή αντέτεινε αυτός με την σειρά του. Ο χειρουργός, επιστράτευσε όλη την εμφυτευματολογία, για να του αποδείξει, ότι όλα αυτά που του έλεγε ήταν στην σφαίρα της φαντασίας του, ωστόσο στάθηκε αδύνατον να τον μεταπείσει. Ο ασθενής έλεγε ξανά και ξανά, γιατρέ δεν θα με τρελάνεις εσύ. Εγω ξερω αυτο που ζώ. Να δείς που θα έρθει η μέρα που και αυτό το εμφύτευμα, θα ακολουθήσει την τύχη του προκατόχου του, φυσικού δοντιού και θα πέσει με την σειρά του. Ο χειρουργός, δεν του άφηνε κανένα περιθώριο αμφιβολίας και αποχωρίστηκαν μένοντας ο καθένας στην άποψή του, ο ένας στο τι λέει η επιστήμη και ο άλλος στο τι βίωνε μόνος του καθημερινά. 

Τελικά, το εμφύτευμα μια μέρα έπεσε και αυτό, επιβεβαιώνοντας την εμπειρία και όχι τη  επιστήμη. Τι θα μπορούσε να γίνει για να αποφευχθεί αυτή η απώλεια, ακόμη δεν έχει καταλήξει η επιστήμη. Ηταν η εκδίκηση του παληού δοντιού, με τα μικρόβια που άφησε στο πέρασμα του, απο αυτόν τον μάταιο κόσμο, ήταν η κληρονομικότητα που δημιούργησε ένα δυσμενές περιβάλλον οστεοενσωμάτωσης, ήταν η υπερβολική φόρτιση απο τα μήλα, που πάντα ονειρευόταν να τρώει ο ασθενής; Ποτέ δεν θα μάθουμε ίσως. Αλλά ήταν τόσο ξαφνικό, όπως και όλα τα πράγματα στην ζωή μερικές φορές. Οχι όμως τόσο ξαφνικό, για τον ασθενή μας, που γρήγορα επισήμανε το πρόβλημα, ωστόσο αυτό δεν ήταν αρκετό, για να αποφύγει μια νέα ταλαιπωρία. Σήμερα δεν ξέρουμε γιατί χάνονται τα εμφυτεύματα, έχουμε κάποιες ενδείξεις ορισμένες φορές, αλλά είναι τόσο πολύπλοκος ο οργανσμός, που νομίζω το ερώτημα δεν θα μπορέσει ποτέ πλήρως να απαντηθεί. Δεν πρέπει όμως ποτε να σταματούμε την προσπάθεια, να κάνουμε μια νέα αρχή, να βάζουμε ένα νέο εμφύτευμα και εμείς οι γιατροί, αλλά και οι ασθενείς, γιατί τελικά η αναπλήρωση των κενών στην  ζωή είναι κατι αναγκαίο και αναπόφευκτο