Οδοντιατρική στο Αγιον Ορος

Εκτός από την οδοντιατρική ως επάγγελμα, υπάρχει και η οδοντιατρική της προσφοράς. Είναι όμορφο να χρησιμοποιούμε την γνώση και τις δεξιότητες μας, για να ανακουφίζουμε τον πόνο των ανθρώπων, αλλά είναι ακόμα πιο σημαντικό όταν μας δίνεται η δυνατότητα να βοηθήσουμε στον απερίσπαστο αγώνα όλων αυτών που εγκαταλείψαν τα πάντα για την αγάπη του Χριστού. Τα τελευταία χρόνια σχεδόν όλα τα μοναστήρια του Αγίου Όρους έχουν επενδύσει αρκετά χρήματα σε οδοντιατρεία μέσα στα μοναστήρια. Ο σκοπός είναι, να δοθεί η δυνατότητα στους μοναχούς να λύσουν τα οδοντιατρικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, χωρίς να είναι αναγκαίο να μεταβούν στην κοντινή σχετικά Θεσσαλονίκη. Ένα από τα μοναστήρια αυτά, είναι και η Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας, όπου εδώ και 15 χρόνια λειτουργεί οδοντιατρείο με την ευγενική προσφορά συναδέλφων οδοντιάτρων, που συνδυάζουν το προσκύνημα με το λειτούργημα. Αμοιβή είναι η αγάπη και οι προσευχές των μοναχών. Σήμερα λοιπόν θα ταξιδέψουμε νοερά στο «περιβόλι της Παναγιάς» για να δούμε την «άλλη» οδοντιατρική την οποία ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε..

Γενική άποψη της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας

Το κτίριο στο οποίο στεγάζεται το οδοντιατρείο

Το εσωτερικό του οδοντιατρείου της μονής και αποκάτω

η «ψυχή» του οδοντιατρείου ο Πατέρας Ιάκωβος «βοηθός» οδοντιάτρου

Δημόσια συζήτηση στα πλαίσια της ανάπτυξης του νέου προγράμματος σπουδών στην Οδοντιατρική ΑΠΘ

Αποτελεί θετική πρωτοβουλία, η έναρξη δημόσιας συζήτησης μέσα στην Οδοντιατρική Σχολή ΑΠΘ με συμμετοχή όλων των φορέων της εκπαιδευτικής διαδικασίας, δασκάλων και μαθητών. Ο πόνος για το μέλλον της σχολής μας είναι κοινός και είναι άσχετος με την βαθμίδα ή την εμπειρία που ο καθένας έχει.

Όλοι νομίζω μπορούν με το μέρος τους να συμβάλλουν θετικά μέσα από ένα δημιουργικό κλίμα συνεννόησης, που θα αποτελέσει την αφετηρία για την δρομολόγηση της προόδου στην σχολή μας. Νομίζω ότι κανέναν δεν εξυπηρετεί η αδράνεια και η οπισθοδρόμηση.

Η μεγάλη αποχή από μια τέτοια συζήτηση, περνάει πολλά μηνύματα, που πρέπει να αναλυθούν αν θέλουμε να καταλήξουμε σε ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Από την μια μεριά πολλοί δυστυχώς φοιτητές απουσιάζουν από τέτοιες ουσιαστικές μαζικές διαδικασίες, όπου τους δίνεται η δυνατότητα να καταθέσουν τον προβληματισμό τους, άσχετα από παρατάξεις. Μήπως τελικά αδικούμε τις παρατάξεις και τις κρίνουμε αυστηρά, όταν σε περιπτώσεις που δίνεται το βήμα στον ανεξάρτητο φοιτητή, συναντούμε από μέρους του μια αδιαφορία; Εδώ έχει γίνει ολόκληρος αγώνας για να συμμετέχουν οι φοιτητές στις εκλογές των πρυτανικών αρχών και παρ’όλα αυτά, έχει κανείς την εντύπωση ότι το κυνήγι ενός «χαρτιού», ή ενός σφραγίσματος έχει μεγαλύτερη σημασία στο μυαλό ορισμένων, από τον προβληματισμό για το μέλλον της εκπαίδευσης. Δεν είναι τυχαίο, ότι σήμερα ακόμα και τα εργαστήρια δεν σταμάτησαν την λειτουργία τους. Η κοινωνία σε αδράνεια και στασιμότητα είναι σίγουρα ασφαλής για όλους αυτούς που φοβούνται το νέο. Από την άλλη είμαι σίγουρος ότι η απουσία μελών ΔΕΠ, που σίγουρα έχουν άποψη την οποία και διατυπώνουν στις γενικές συνελεύσεις τμήματος, βοά. Δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι σε αυτήν την σχολή, ένα βασικό πρόβλημα, είναι η έλλειψη συνεννόησης και η απουσία ενός κλίματος εμπιστοσύνης. Η οδοντιατρική σχολή στο σύνολό της, σε εμένα προσωπικά δίνει την εικόνα μιας οικογένειας όπου υπάρχουν ζητήματα υπαρκτά, τα οποία δεν τα έχουμε συζητήσει γιατί δυστυχώς δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε.

Για να υπάρξει όμως συνεννόηση και συνεργασία, είναι απαραίτητο να συμβάλουν όλοι ισότιμα και να θυσιάσουν κάτι από αυτό που κατέχουν. Για να γίνω πιο σαφής, πρέπει αρχικά να πω ότι τουλάχιστον η δική μου εντύπωση στον χώρο αυτό που ζούμε καθημερινά, είναι ότι έχουν στηθεί οχυρώματα πίσω από τα οποία είμαστε κρυμμένοι και αυτή μας η ανασφάλεια αποτελεί τροχοπέδη για την πρόοδο. Οχύρωμα μπορεί να είναι ο τίτλος μου, το αντικείμενό μου, πράγματα που κατέχω, έχω αγωνιστεί για αυτά και αμύνομαι αισθανόμενος ότι απειλούμαι. Όταν λοιπόν νιώθεις απειλή είναι εξαιρετικά δύσκολο, να συμβάλεις ουσιαστικά σε ένα πράγμα που ξεφεύγει από τον έλεγχό σου και φοβάσαι ότι κάποια στιγμή θα στραφεί εναντίον σου. Έτσι έχεις την τάση θέλοντας να κατοχυρώσεις για παράδειγμα το αντικείμενό σου, να το διδάσκεις, να το περιλαμβάνεις σε βιβλία, με αποτέλεσμα κοιτάζοντας κανείς το πρόγραμμα σπουδών, να βλέπει αρκετές αλληλεπικαλύψεις.

Πρέπει νομίζω να ξεκαθαρίσουμε ποιος θα διδάσκει τι και αυτό δεν σημαίνει κατοχή του αντικειμένου, απλά στα πλαίσια της εκπαιδευτικής διαδικασίας, θα πρέπει να υπάρξει μια αναγκαία τυποποίηση. Αυτά όσον αφορά το προπτυχιακό επίπεδο, γιατί σε μεταπτυχιακό επίπεδο, μπορεί να υπάρχει μια σχετική ελευθερία, από την στιγμή που στην επιστήμη δεν υπάρχουν στενά σύνορα, αλλά και η μεταπτυχιακή εκπαίδευση πρέπει να εμβαθύνει και όχι να διευρύνει. Τελειώνοντας τις σκέψεις μου μπορώ να πω βλέποντας μπροστά, ότι όταν μετά από μερικά χρόνια θα έχουν αποχωρήσει (λόγω ηλικίας) όλοι αυτοί που έχουν εμπλακεί σε διενέξεις και αντιπαραθέσεις, η νέα γενιά δασκάλων, έχοντας κτίσει ελπίζω, άλλου τύπου σχέσεις και συνεργασίες, θα μπορέσει νομίζω να δει την νέα πραγματικότητα στην εποχή της περισσότερο νηφάλια.

ΝΙΚΟΣ ΝΤΑΜΠΑΡΑΚΗΣ

Χρήση των μεμβρανών κολλαγόνου στην κατευθυνόμενη οστική αναγέννηση (ΚΟΑ). Πλεονεκτήματα, ενδείξεις, αντενδείξεις

Πλεονεκτήματα

Οι μεμβράνες κολλαγόνου διαθέτουν μία κοινή με όλες τις απορροφήσιμες μεμβράνες ιδιότητα, ότι δεν απαι­τείται μία δεύτερη χειρουργική επέμβαση για την αφαί­ρεση τους, Με αυτόν τον τρόπο εξοικονομείται χρόνος, μειώνεται το οικονομικό κόστος και είναι ιδιαίτερα εκτιμητέο από τους ασθενείς. Επιπρόσθετα οι μεμβράνες κολλαγόνου διαθέτουν μοναδικές ιδιότητες, που τις καθιστά ιδανικές για τις διαδικασίες ΚΟΑ και κατευθυνόμενης ιστικής αναγέννησης (ΚΑΙ). Το κολ­λαγόνο είναι το κύριο στοιχείο του συνδετικού ιστού και παρέχει δομική υποστήριξη για τους ιστούς σε όλο το σώμα.

Αιμόσταση: Το κολλαγόνο είναι ένας αιμοστατικός παράγοντας και διαθέτει την ικανότητα, να διεγείρει την προσκόλληση των αιμοπεταλίων, να ενισχύει την σύνδεση του ινώδους, που διευκολύνει την αρχική διαμόρφωση του θρόμβου, και να προάγει την σταθεροποίηση και την ωρίμαση του θρόμβου οδηγώντας στην καλύτερη επούλωση και στην βελ­τιωμένη αναγέννηση του οστού.

Χημειοταξία: Το κολλαγόνο έχει αποδειχθεί, ότι έχει in vitro χημειοτακτικές ιδιότητες για τους ινοβλάστες. Η ιδιότητα αυτή θα μπορούσε να ενισχύσει in vivo την μετανάστευση των κυττάρων. Η συγκεκρι­μένη ιδιότητα, είτε γιατί δεν επιτεύχθηκε η αρχική επικάλυψη κατά την συρραφή είτε γιατί η αποκάλυ­ψη της μεμβράνης προέκυψε κατά την διάρκεια της επούλωσης, μπορεί να ενισχύσει την επούλωση του τραύματος και να αποφευχθεί η απόρριψη του μοσχεύματος.

Ευκολία χειρισμών: Το κολλαγόνο μπορεί εύκολα να δεχθεί χειρισμούς και να προσαρμοσθεί. Η ιδιότητα αυτή είναι ιδιαίτερα χρήσιμη στην ΚΙΑ, όπου οι μεμ­βράνες θα πρέπει να εφάπτονται στις επιφάνειες των ριζών.

Καλή ανεκτικότητα: Το κολλαγόνο έχει αποδειχθεί, ότι είναι ένα ασθενές ανοσιογόνο και επομένως είναι καλά ανεκτό από τους ασθενείς. Σε μία έρευ­να, που έγινε από τους Johns και συν, απεδείχθη, ότι οι μεμβράνες, που κατασκευάστηκαν από βόειο κολλαγόνο, δεν προκαλούν ανοσολογική αντίδρα­ση, όταν χρησιμοποιούνται στην ΚΙΑ. Αυτό το εύρη­μα δεν αποτελεί έκπληξη με δεδομένο την εκτετα­μένη διανομή του κολλαγόνου σε όλο το σώμα.

Εμβιοαπορροφησιμότητα: Επειδή το κολλαγόνο είναι εμβιοαπορροφήσιμο κατά την διάρκεια της ενζυματικής αποδόμησης, θα ενσωματωθεί με τον κρημνό, για να υποστηριχθεί η πρόσφυση του νέου συνδετικού ιστού. Το φαινόμενο αυτό μπορεί να προκαλέσει αύξηση του ιστού/πάχους του κρη­μνού, για να προστατευθεί η περαιτέρω διαμόρφω­ση του υποκείμενου οστού και να αποφευχθεί η μελλοντική απώλεια του οστού.

Αργή απορρόφηση: Οι μεμβράνες θα πρέπει να παραμένουν στην θέση τους, έως τα κύτταρα που διαθέτουν την ικανότητα αναγέννησης, να εγκατα­σταθούν στην θέση του τραύματος. Οι μεμβράνες κολλαγόνου, που έχουν διαστραυρωθεί με φορ­μαλδεύδη, έχουν αποδειχθεί από τον Blumenthal, ότι διατηρούνται 6 έως 8 εβδομάδες πριν απορρο­φηθούν, ενώ οι μη διασταυρούμενες μεμβράνες χάνουν την ακεραιότητα τους σε 7 ημέρες.

Ενδείξεις

Οι πιθανές ενδείξεις για την χρήση των μεμβρανών κολλαγόνου στην ΚΟΑ είναι:

• Τοπικά ελλείμματα στην φατνιακή ακρολοφία (ορι­ζόντιο ή περιορισμένα κάθετο)

• Συμπλήρωμα οστού γύρω από εμφυτεύματα άμεσα τοποθετούμενα

• Οστικά χάσματα και οπές, που σχετίζονται με εμφυ­τεύματα

• Ελλείμματα οστού, που σχετίζονται με αποτυχία εμφυτευμάτων

• Βλάβες υπολειμματικής φατνιακής ακρολοφίας

• Επιδιόρθωση διατρήσεων στην μεμβράνη των ιγμόρειων άντρων

Στην βιβλιογραφία υπάρχουν λίγες κλινικές έρευνες, που αφορούν στην χρήση μεμβρανών κολλαγόνου στις διαδικασίες ΚΟΑ. Πρόσφατα οι Parodi και συν ανέφε­ραν την χρήση των μεμβρανών κολλαγόνου για την αύξηση των οστικών ελλειμμάτων στην φατνιακή ακρολοφία. Μετά την θεραπεία στο 75% των οστικών ελλειμμάτων, που αντιμετωπίσθηκαν με μεμβράνες κολλαγόνου, υπήρξε ικανοποιητική αύξηση εύρους στο οστό, που επέτρεπε την τοποθέτηση του εμφυτεύματος. Σε μία άλλη πρόσφατη έρευνα από τους Zitzmann και συν οι μεμβράνες κολλαγόνου χρησιμοποιήθηκαν σε συνδυασμό με την χρήση ενός ανόργανου ξενομοσχεύματος οστού, για να πληρωθούν τα ελλείμματα, που σχετίζονται με τα εμφυτεύματα, που διαπέρασαν τις μεμβράνες PTFE και κατέληξαν σε πλήρωση οστού 92%. Οι Sevor και Meffert παρουσίασαν μεγαλύτερη αύξηση του οστού σε θέσεις άμεσης τοποθέτησης των εμφυτευμάτων με την χρήση μεμβρανών κολλαγόνου παρά σε θέσεις, που αντιμετωπίστηκαν χωρίς μεμβρά­νες. Με βάση την εργασία των Colangelo και συν, που παρατήρησαν αναδιαμόρφωση του οστού σε χειρουρ­γικά δημιουργημένα οστικά ελλείμματα σε κάτω γνά­θους κουνελιών, που αφέθηκαν να επουλωθούν επικαλυμ­μένα από μεμβράνες κολλαγόνου, και όταν δεν ήσαν καλυμμένα με μεμβράνες είχαν επικάλυψη από ινώδες, οι συγγραφείς έχουν χρησιμοποιήσει τις μεμβράνες κολλαγόνου για την αντιμετώπιση των διαφόρων υπο­λειμματικών βλαβών στο οστό όπως οι περιοδοντικές κύστες και τα ακρορριζικά κοκκιώματα. Επίσης έχουν χρησιμοποιήσει τις μεμβράνες κολλαγόνου για την επούλωση διασχίσεων της μεμβράνης του ιγμόρειου, που προέκυψαν κατά την διάρκεια χειρουργικής ανύ­ψωσης του ιγμόρειου και δεν υπήρχε δυνατότητα συρ­ραφής.

Αντενδείξεις

Οι συγγραφείς από την κλινική τους εμπειρία, πιστεύ­ουν ότι οι ακόλουθες συνθήκες είναι αντενδείξεις για αυτού του τύπου τις κλινικές διαδικασίες. Κάθε ιατρι­κό πρόβλημα, που θα παρεμπόδιζε ένα ασθενή να δεχθεί μία συνήθη περιοδοντική/τοποθέτηση εμφυτεύματος χειρουργική διαδικασία, είναι επίσης αντέν­δειξη και για την χρήση των διαδικασιών ΚΟΑ με μεμ­βράνες κολλαγόνου. Δεν θα πρέπει να υπάρχει ενερ­γός φλεγμονή στην θέση τοποθέτησης. Η κακή στο­ματική υγιεινή θεωρείται μία απόλυτη αντένδειξη για την χειρουργική αναγέννηση των ιστών. Οι συγγρα­φείς θεωρούν, ότι και το κάπνισμα αποτελεί μία σχε­τική αντένδειξη. Πιστεύουν, ότι οι καπνιστές, που είναι ικανοί να περιορίσουν το κάπνισμα στο μισό για 1 εβδομάδα πριν έως και 1 εβδομάδα μετά την επέμβα­ση, παρουσιάζουν παρόμοια αποτελέσματα με τους μη καπνιστές. Για την στήριξη αυτής της υπόθεσης θα χρειαστεί περισσότερη έρευνα. Η δυνατότητα διατή­ρησης κατάλληλου χώρου είναι κλειδί για την επιτυ­χία της ΚΟΑ. Εάν ο χώρος δεν μπορεί να δημιουργη­θεί/διατηρηθεί με άλλες όμορες τεχνικές (π.χ. καρφί­δες συγκράτησης) ή με μοσχεύματα αντικατάστασης οστού, τότε δεν θα πρέπει να γίνεται η χειρουργική επέμβαση. Η καλή ποιότητα των μαλακών ιστών είναι ένα σημαντικό στοιχείο για την επίτευξη μίας αρχικής κάλυψης του τραύματος. Εάν η κατάσταση των μαλα­κών ιστών δεν είναι καλή (π.χ. ενεργός φλεγμονή), τότε η διαδικασία θα πρέπει να καθυστερείται ή να αποφεύγεται.

Μειονεκτήματα των μη απορροφήσιμων μεμβρανών

Μεγάλη έρευνα έχει γίνει για τις μη απορροφήσιμες μεμβράνες όπως οι μεμβράνες διασταλμένου πολυτετραφθοριοαιθυλένιου (e–PTFE). Η αποκάλυψη της μεμβράνης, που προκαλείται από διάσχιση ποικίλου μεγέθους στον κρημνό κατά την διάρκεια της επούλω­σης, αποτελεί μια συχνή μετεγχειρητική επιπλοκή, που συνδέεται με την χρήση των μη απορροφήσιμων μεμ­βρανών. Έχουν αναφερθεί ποσοστά αποκάλυψης έως και 31% προκαλώντας την αποτυχία της ΚΟΑ. Η απο­κάλυψη της μεμβράνης επιτρέπει μία επικοινωνία ανά­μεσα στο στοματικό περιβάλλον και στους νεοσχηματισμένους ιστούς αυξάνοντας την πιθανότητα για επι­μόλυνση και μειώνοντας την πιθανότητα αναγέννησης του οστού. Οι Simion και συν. ανέφεραν σημαντικά μικρότερη αναγέννηση του οστού γύρω από εμφυτεύ­ματα, που τοποθετήθηκαν σε θέσεις άμεσης εμφύτευ­σης, όταν οι μεμβράνες αποκαλύφθηκαν σε σύγκριση με θέσεις με μεμβράνες, που δεν αποκαλύφθηκαν (41,6% έναντι 96,6%).Επιπρόσθετα οι μη απορροφήσιμες μεμβράvες θα πρέπει να αφαιρεθούν με μία δεύ­τερη χειρουργική διαδικασία, που μπορεί μερικές φορές να είναι ένα δύσκολο καθήκον και μπορεί επί­σης να διαταράξει την επούλωση. Από κλινική άποψη θα μπορούσε να προβλεφθεί, ότι η χρήση μίας απορροφήσιμης μεμβράνης θα μπορούσε να ενισχύσει την επούλωση απλοποιώντας την χειρουργική διαδικασία και κατά συνέπεια ευνοώντας την αναγέννηση του οστού.

Αρχές της κατευθυνόμενης οστικής αναγέννησης με χρήση μεμβρανών

Η κατευθυνόμενη οστική αναγέννηση (ΚΟΑ) έχει ως κοινό σημείο με την ιστική αναγέννηση την χρήση των μεμβρανών για την επίτευξη της αναγέννησης. Για να επιτευχθούν καλύτε­ρα τελικά κλινικά αποτελέσματα, η μεμβράνη στην ΚΟΑ θα πρέπει να διαθέτει τις ακόλουθες ιδιότητες:

Αποκλεισμός κυττάρων: Κάποια συγκεκριμένα κύτ­ταρα θα πρέπει να εξαιρούνται από την περιοχή, που πρόκειται να γίνει η αναγέννηση του οστού. Στην ΚΟΑ η μεμβράνη χρησιμοποιείται, για να απο­τραπεί η εισδοχή των ουλικών ινοβλαστών και/ή των επιθηλιακών κυττάρων στην θέση του τραύμα­τος και να διαμορφωθεί ινώδης συνδετικός ιστός.

Επικάλυψη: Η μεμβράνη προσαρμόζεται προσεκτικά και τοποθετείται με τέτοιο τρόπο, ώστε να δημι­ουργείται ένας χώρος κάτω από την μεμβράνη απο­μονώνοντας τελείως το έλλειμμα, που πρόκειται να αναγεννηθεί από τους υπερκείμενους μαλακούς ιστούς. Για να επιτευχθεί η λειτουργία της επικάλυ­ψης και για να απομονωθεί πλήρως το έλλειμμα, είναι σημαντικό η μεμβράνη να παρασκευάζεται έτσι, ώστε να εκτείνεται 2 έως 3 mm πέρα από τα όρια του ελλείμματος σε όλες τις διευθύνσεις. Προσοχή θα πρέπει να δίδεται να αποστρογγυλεύονται οι γωνίες της μεμβράνης, για να αποφευχθεί η διά­τρηση του κρημνού λόγω απροσεξίας.

Δικτύωση: Ο προστατευμένος χώρος αμέσως κατα­λαμβάνεται από ινώδη θρόμβο, που δρα ως δίχτυ για την ανάπτυξη των αρχέγονων κυττάρων. Στην ΚΟΑ, τα κύτταρα προέρχονται από το όμορο οστό ή από τον μυελό των οστών.

Σταθεροποίηση: Η μεμβράνη προστατεύει επίσης τον θρόμβο από το να διαταραχθεί από τις κινήσεις του υπερκείμενου κρημνού κατά την διάρκεια της επούλωσης. Επομένως συχνά, αλλά όχι πάντοτε, επιβάλλεται η ακινητοποίηση της με ράμματα, μίνι βίδες οστού ή πινέζες οστών. Μερικές φορές πτυ­χώνονται οι άκρες της μεμβράνης απλά κάτω από τα όρια του κρημνού κατά την διάρκεια της συρρα­φής του εξασφαλίζοντας την σταθεροποίηση της.

Σκελετός: Όπου είναι απαραίτητο όπως σε ελλείμ­ματα, που δεν υπάρχει χώρος όπως σε χάσματα ή οστικές οπές, η μεμβράνη θα πρέπει να υποστηρί­ζεται, για να αποφευχθεί η κατάρρευση της. Τα μοσχεύματα, που αντικαθιστούν το οστό και αποτε­λούνται από αυτομοσχεύματα, αλλομοσχεύματα, αλλοπλαστικά υλικά, ξενομοσχεύματα η συνδυα­σμοί αυτών των υλικών, χρησιμοποιούνται ως ένα είδος εσωτερικού σκελετού, για να παρέχουν ένα μέτρο υποστήριξης στο μόσχευμα. Οι μεμβράνες με μεγαλύτερη ακαμψία όπως οι μεμβράνες με ενίσχυ­ση τιτάνιου έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί.

Οστική αναγέννηση με αυτογενές μπλόκ μοσχεύματος από την κάτω γνάθο

Κριτήρια δέκτριας περιοχής:

Εικ. 1 Ταξινόμηση των οστικών ελλειμμάτων

Εικ. 2 Διάγραμμα που απεικονίζει τον τύπο του μοσχεύματος που απαιτείται για την διόρθωση των 3 τύπων ελλειμμάτων που απεικονίζονται στην προηγούμενη εικόνα. Οι βίδες είναι ο πρωταρχικός τύπος ακινητοποίησης από την στιγμή που εμποδίζουν την μικροκίνηση του μοσχεύματος

Ελλείμματα εύρους: Αυτοί οι ασθενείς αντιμετωπίζονται με μοσχεύματα από την σύμφυση ή τον κλάδο. Είναι δυνατή η αύξηση του εύρους της ακρολοφίας 2-4 mm με μόσχευμα από την ενδοστοματική δότρια περιοχή της σύμφυσης για μέχρι 6 εμφυτεύματα με εναλλακτική επιλογή το οστούν του κλάδου όταν πρόκειται να τοποθετηθούν 1 με 2 εμφυτεύματα. Αν απαιτείται αύξηση του εύρους της ακρολοφίας μέχρι 6 mm οστούν λαμβάνεται από τον κλάδο όταν πρόκειται να τοποθετηθούν μέχρι 2 εμφυτεύματα. Σε καταστάσεις που περιλαμβάνουν πολλαπλά εμφυτεύματα, όπου απαιτείται υποστήριξη του χείλους (μεγαλύτερη από 4 mm) ο ασθενείς αντιμετωπίζονται με μοσχεύματα από εξωστοματική δότρια περιοχή.

Ελλείμματα ύψους: Για μια αύξηση στο ύψος της ακρολοφίας από 2-4 mm και για μέχρι 4 εμφυτεύματα χρησιμοποιείται ενδοστοματική δότρια περιοχή. Αν υπάρχει σχεδιασμός για πάνω από 2 εμφυτεύματα μόνο η σύμφυση θεωρείται δότρια περιοχή.

Ελλείμματα ύψους και εύρους: Αν απαιτείται αύξηση του ύψους της ακρολοφίας μέχρι 4 mm και αύξηση του εύρους της ακρολοφίας μέχρι 6 mm το μόσχευμα λαμβάνεται από τον κλάδο. Μέχρι και για 2 θέσεις εμφυτευμάτων χρησιμοποιείται μόσχευμα από τον κλάδο. Η αύξηση στο ύψος περιορίζεται από το επίπεδο πρόσφυσης του οστού στο γειτονικό δόντι. Όταν δεν μπορεί να αντληθεί επαρκές οστούν από τον κλάδο χρησιμοποιείται η σύμφυση σε επιλεγμένους ασθενείς όπου απαιτείται μια ελάχιστη αύξηση του ύψους.

Κριτήρια επιλογής δότριας περιοχής. Οι δότριες περιοχές της σύμφυσης επιλέγονται με βάση το διαθέσιμο οστούν μεταξύ του κάτω χείλους της κάτω γνάθου και των ακρορριζίων των δοντιών. Ένας ελεύθερος χώρος 5 mm ανάμεσα στη θέση του μοσχεύματος και στα ακρορρίζια των δοντιών απαιτείται για την αποφυγή βλάβης στα δόντια.

Πως επιλέγονται οι δότριες περιοχές του κλάδου: βασίζονται σε 3 κύριους παράγοντες: απουσία 3ων γομφίων, το εύρος του κλάδου ανάμεσα σε έξω λοξή γραμμή και γλωσσικού τοιχώματος της κάτω γνάθου, και το πόσο οστούν είναι διαθέσιμο πάνω από τον πόρο του κάτω φατνιακού μετρημένο από την έξω λοξή γραμμή.

Χειρουργικό πρωτόκολλο

Η χειρουργική επέμβαση αρχίζει από την δέκτρια περιοχή για να προσδιοριστεί το σχήμα του ελλείμματος.

Άνω γνάθος ως δέκτρια περιοχή. Μια απομακρυσμένη υπερώια τομή γίνεται στην άνω γνάθο με βάση τα οστικά ελλείμματα στο χειλικό τμήμα της ακρολοφίας. Η τομή γίνεται με ένα συμβατικό νυστέρι Νο 15 για το κάθετο τμήμα. Το κάθετο τμήμα συνίσταται από 2 παράλληλες τομές που εκτείνονται περίπου 10 mm στην υπερώα και το οριζόντιο τμήμα της τομής γίνεται με το μαχαιρίδιο του Blake που συνδέι τα 2 κάθετα τμήματα. Η τομή στην συνέχεια επεκτείνεται γύρω από τους αυχένες κάθε ενός δοντιού. Μια κάθετη τομή απελευθερωτική γίνεται στην χειλική όψη ένα δόντι απόσταση από την δέκτρια περιοχή για να συμπεριλάβει την θηλή. Η κάθετη απελευθερωτική τομή επεκτείνεται μέχρι τον μη προσπεφυκότα βλεννογόνο. Ο κρημνός περιοστέου αποκολλείται με προσοχή ώστε να βεβαιωθεί ότι δεν υπάρχουν σχισίματα και ότι τα ουλικά όρια και οι θηλές δεν τραυματίστηκαν. Η χειλική όψη της ακρολοφίας στην συνέχεια εκτείθεται ώστε να επιτρέψει την μέτρηση του ελλείμματος στις 3 διαστάσεις.

Σύμφυση ως δότρια περιοχή. Η πρόσβαση στη σύμφυση γίνεται μέσω 2 τύπων τομών. Στην πρώτη προσέγγιση, γίνεται τομή χειλικά στην σχισμή ανάμεσα στους κυνόδοντες και οι ιστοί εκτέμονται προς την μυλική όψη της ακρολοφίας, με αποτέλεσμα έναν κρημνό μερικού πάχους. Στην συνέχεια γίνεται περιοστική τομή στο σημείο εισαγωγής των μυών και αποκολλάται ένας κρημνός ολικού πάχους. Η πρόσβαση στη σύμφυση αποκτάται με την αποκόλληση του περιοστέου μαζί με τις προσφύσεις των μυών προς το κάτω χείλος της κάτω γνάθου και επεκτείνεται άπω προς το γενειακό τρήμα.

Εναλλακτικά, μια τομή γίνεται στο ύψος του αυχένα από προγόμφιο σε προγόμφιο με κάθετες απελευθερωτικές τομές άπω του γενειακού τρήματος. Η αποκόλληση του περιοστέου έκθετει το γενειακό τρήμα και επεκτείνει την αποκόλληση προς το κάτω χείλος της κάτω γνάθου.

Το μέγεθος και το σχήμα του απαιτούμενου μοσχεύματος σημειώνεται με την βοήθεια ευθείας χειρολαβής και άφθονου καταιονισμού. Η οριζόντια άνω τομή γίνεται σε μια ελάχιστη απόσταση 5 mm από τα ακρορρίζια των τομέων της κάτω γνάθου και των κυνοδόντων. Για να αποφευχθεί η βλάβη στο νεύρο και την αγγειακή τροφοδοσία των δοντιών, η οστεοτομία γίνεται μακριά από τα ακρορρίζια. Η κάτω οριζόντια οστεοτομία γίνεται παράλληλα με το κάτω χείλος της κάτω γνάθου και δεν επεκτείνεται πέραν της μεγίστης κυρτότητας. Το απαιτούμενο μόσχευμα αποκολλάται από την σύμφυση με οστικά καλέμια.

Η σύγκλειση του τραύματος γίνεται με διακεκομμένες ραφές. Όποτε γίνεται τομή στον αυχένα δοντιών, λαμβάνεται φροντίδα για την ακριβή επανατοποθέτηση των θηλών. Χρησιμοποιούνται είτε διακεκομμένες ή συνεχείς ραφές. Η διατήρηση του ύψους των θηλών γίνεται με την χρήση στρωματοραφών.

Ο κλάδος ως δότρια περιοχή. Η τομή που εκθέτει την έξω λοξή ακρολοφία γίνεται περίπου 1 cm άπω του 2ου γομφίου, πάνω από την ακρολοφία και επεκτείνεται εγγύς παρειακά του 2ου γομφίου. Η έξω λοξή ακρολοφία αποκαλύπτεται με την αποκόλληση του περιοστέου, η οποία επίσης εκθέτει την οπισθογόμφιο περιοχή και την πλάγια όψη του κλάδου. Η δότρια περιοχή επιλέγεται χρησιμοποιώντας τις μετρήσεις που αποκτήθηκαν από το έλλειμμα της δέκτριας περιοχής. Κυλινδρικές και στρόγγυλες εγγλυφίδες χρησιμοποιούνται για το μαρκάρισμα και την αποκοπή του φλοιώδους οστού για να αποκτηθεί το 3 διαστάσεων σχήμα που απαιτείται για την αποκατάσταση του ελλείμματος. Μια κυλινδρική εγγλυφίδα χρησιμοποιείται για να περιγράψει τις διαστάσεις του μοσχεύματος στην άνω επιφάνεια της οπισθογόμφιας περιοχής για να προσφέρει το εύρος του οστού που απαιτείται στην δέκτρια περιοχή.

Ακινητοποίηση του μοσχεύματος. Το μόσχευμα εκλεπτύνεται για να ταιριάσει στο έλλειμμα. Κατά περίπτωση, τροποποιήσεις της δέκτριας περιοχής, γίνονται για να δημιουργήσουν ένα πεδίο στο οποίο το εμφύτευμα ταιριάζει με ακρίβεια. Από την στιγμή που τοποθείται και σταθεροποιείται, ακινητοποιείται με βίδες που το προσαρτούν στο εναπομείναν οστούν στην δέκτρια περιοχή. Όπου στην δέκτρια περιοχή ήταν παρών το φλοιώδες οστούν, έγινε αποφλοίωση για την εγκατάσταση αιματικής κυκλοφορία. Τα ελλείμματα στα άκρα του μοσχεύματος πληρώνονται με φλοιώδες ή σπογγώδες οστούν. Για να σιγουρευτεί η χωρίς τάσεις σύγκλειση του τραύματος γίνεται επαρκής αποκόλληση του περιοστέου. Μια απελευθερωτική τομή στο περιόστεο γίνεται όταν δεν μπορεί να γίνει παθητική σύγκλειση του τραύματος.

Προσωπικό μύνημα… με μια κάρτα

Καλή είναι η βαριά επιστημονική έρευνα και ο προβληματισμός πάνω σε κοινωνικά και άλλα προβλήματα. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι αν σήμερα βρισκόμαστε εδώ που είμαστε το οφείλουμε στους γονείς μας που μας έφεραν στην ζωή, μας μεγάλωσαν με κόπο, πόνο και αγάπη και μετά από τον Θεό είναι οι μόνοι που πραγματικά ενδιαφέρονται για μας. Με αφορμή μία κάρτα που ανακάλυψα χθες και έχει ιστορία πάνω από 30 χρόνια.

Πανεπιστημιακό άσυλο σήμερα: προάσπιση της δημοκρατίας ή υπονόμευση της;

Αντιγράφω πολύ πετυχημένες επισημάνσεις από το blog: http://greek-academics-initiative.blogspot.com/ σχετικά με το περιβόητο ακαδημαϊκό άσυλο:

«Η επίθεση και η υπονόμευση κατά του Δημόσιου Πανεπιστήμιου στην οποία πρωτοστατούν μειοψηφικές ομάδες φοιτητών και ένα μέρος της ΠΟΣΔΕΠ έχει φτάσει πλέον σε καταστάσεις παροξυσμού και στην καταπάτηση των στοιχειωδών δημοκρατικών κανόνων. Όσο περιθωριοποιούνται οι αντιλήψεις τους τόσο πιο αντιδημοκρατική γίνεται η συμπεριφορά τους. Η άρνηση της καθολικής ψηφοφορίας των φοιτητών αποτελεί την κορύφωση του παραλογισμού αλλά και της μικροπολιτικής. Παρατάξεις που παίρνουν μόλις 5% ή 3% στις φοιτητικές εκλογές καίνε και αρπάζουν κάλπες, κλειδώνουν πανεπιστημιακά κτίρια, επειδή η καθολική ψηφοφορία θα τις οδηγήσει στην περαιτέρω συρρίκνωση. Δυστυχώς όμως το πρόβλημα δεν είναι αυτές οι μειοψηφίες αλλά η κάλυψη που δίνουν ορισμένα κόμματα για λίγα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις και κάποια ΜΜΕ για λίγα δέκατα τηλεθέασης ή αναγνωσιμότητας.
Ακόμα χειρότερα, η υποτιθέμενη καθολική απόρριψη του νόμου-πλαίσιου (ψευδεπίγραφη, γιατί οι διατάξεις για τις εξελίξεις των μελών ΔΕΠ δεν αμφισβητήθηκαν ούτε στιγμή από την ΠΟΣΔΕΠ) αποτελεί καθολικά λαθεμένη επιλογή. Πρώτον, γιατί ο νόμος δεν είναι «πλαίσιο» αλλά συρραφή διατάξεων, πολλών αρνητικών και ανεφάρμοστων, και ορισμένων σε θετική κατεύθυνση. Δεύτερον, γιατί παρατείνει την εντύπωση ότι η μεταρρύθμιση της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι υπόθεση «πλαισίων» και όχι μακροχρόνια στρατηγική προσπάθεια που απαιτεί όραμα, έμπνευση, χρήματα, θάρρος και συναίνεση. Τρίτον, γιατί εμποδίζει την ακαδημαϊκή κοινότητα να μετατρέψει διατάξεις του νόμου όπως ο προγραμματισμός, η αξιολόγηση, η λογοδοσία σε δικά της εργαλεία που θα επιβάλλουν την αυτονομία και την απεξάρτηση των ΑΕΙ από τον κρατικό-κομματικό εγκλωβισμό. Τέταρτον, γιατί αφήνει στάσιμη την προσπάθεια μεταρρυθμίσεων στον στενό ορίζοντα που θέλησε και θέλει η κυβέρνηση, αντί να ανοίξουμε με δική μας πρωτοβουλία τολμηρότερα την ατζέντα μιας ουσιαστικότερης και δημοκρατικότερης μεταρρύθμισης.»

Όσο βρισκόμαστε στο έλεος όλων αυτών των μειοψηφιών το πανεπιστήμιο, όχι μόνο δεν πρόκειται να δει άσπρη μέρα, αλλά σύντομα θα κλαίμε πάνω στα αποκαΐδια του. Ας μην γελιόμαστε, όσο κάνουν κουμάντο οι «νταβατζήδες» της πολιτικής και οι επαγγελματίες συνδικαλιστές που πάντα εξαργυρώνουν την εμπλοκή τους στα κοινά, τίποτε δεν θα πάει μπροστά.

Η πανεπιστημιακή κοινότητα εδώ και λίγο καιρό, παρακολουθεί με αγωνία τον εκφυλισμό του δημόσιου πανεπιστημίου. Ο υπουργός το υπονομεύει με άστοχες δηλώσεις περί «σοκ», βάζοντας ασφυκτικά περιθώρια και ωθώντας την αντιπαράθεση στα άκρα, τηρώντας μια αδιάλλακτη στάση. Δίνει την σκυτάλη σε κάθε λογής αντικοινωνικά στοιχεία, που εκμεταλλευόμενα το ότι το δημόσιο πανεπιστήμιο κατάντησε ένα ξέφραγο αμπέλι, έχουν αρχίσει να καταπατούν κάθε έννοια δημοκρατίας, κλέβοντας κάλπες, σκίζοντας ψηφοδέλτια και απαλλοτριώνοντας την δημόσια περιουσία.

Αναρωτιέμαι ποιος σοβαρός ακαδημαϊκός άνθρωπος, θα καθίσει να εργαστεί σε έναν χώρο, όπου κυριαρχεί ο νόμος της ζούγκλας και όπου νόμος είναι το δίκιο του αναρχοσυνδικαλιστή δασκάλου ή μαθητή. Τι σοβαρή έρευνα μπορείς να κάνεις, όταν σου κλειδώνουν την πόρτα, αφήνοντας πεινασμένα πειραματόζωα ή ευαίσθητα παρασκευάσματα και αντιδραστήρια που έχεις πληρώσει από την τσέπη σου να καταστρέφονται, με το επιχείρημα ότι όλοι οφείλουν να πληρώσουν το τίμημα των αγώνων αυτών των μειοψηφιών.

Έχουμε από την μια, την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση που έχει το στοιχειώδες δικαίωμα να δώσει μια πρόταση μεταρρύθμισης, με την οποία έχουμε όλοι το δικαίωμα να διαφωνούμε, αλλά έτσι είναι η δημοκρατία, και από την άλλη τους γνωστούς-άγνωστους, οι οποίοι δρουν και μέσα στα πανεπιστήμια πλέον, αλλά στους οποίους κάποιοι κάνουν πλάτες. Ποιοι είναι αυτοί που επωφελούνται από τέτοιες παραβατικές συμπεριφορές; Αυτοί που έχουν συμφέρον από μια εικόνα αναστάτωσης, είτε γιατί εξυπηρετεί τις στρατηγικές τους επιδιώξεις και στρώνουν το χαλί για την επόμενη μέρα, είτε αυτούς που θέλουν να κοντύνει το πανεπιστήμιο για να έρθει στα δικά τους μικρά μέτρα, ή τέλος αυτούς που ούτως ή άλλως είναι περαστικοί και το μόνο που επιθυμούν, είναι ένα χαρτί και ας μην έχει κανένα αντίκρισμα. Πιστεύω να αναγνωρίζετε σε ποιους αναφέρομαι.

Το ακαδημαϊκό άσυλο θεσπίστηκε με τους αγώνες των φοιτητών για δημοκρατία. Τι σχέση έχει η προάσπισή του σήμερα σε συνθήκες δημοκρατίας, για την προστασία όλης αυτής της γνωστής και όχι άγνωστης αληταρίας, η οποία δρα ανεξέλεγκτα; Κάποιοι τους γνωρίζουν, κάποιοι τους υποθάλπουν, γιατί και αυτοί εξυπηρετούν μια αναγκαιότητα, την κατάλυση της δημοκρατίας μέσα στο πανεπιστήμιο. Το ερώτημα δεν είναι κατά την γνώμη μου, αν το άσυλο θα καταλυθεί ή θα επαναπροσδιοριστεί ή ότι άλλο θέλετε βάλετε. Το κρίσιμο ζήτημα είναι, αν τελικά θα κληθούν να λογοδοτήσουν στην δικαιοσύνη, όλοι αυτοί οι «γνωστοί» φοιτητές και μη που μπήκαν στην ζωή μας με την ανοχή όλων μας. Τους ξέρουν, τους αφήνουν όπως και τους άλλους, που δρουν με παρόμοιο τρόπο έξω από τα πανεπιστήμια.

Γιατί οι πανεπιστημιακοί και οι φοιτητές δεν περιφρουρούν κτίρια, περιουσίες, διαδικασίες και ότι άλλο αφορά την καθημερινότητά τους; Αν απειλείτο το σπίτι ή η ιδιωτική τους εργασία, θα παρέμεναν το ίδιο θεατές στο σκηνικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου; Δεν νομίζω. Δεν μπορείς να ζητάς από την μια αυτονομία και από την άλλη να είσαι βουβός θεατής στην καταστροφή των ονείρων σου. Επομένως τα πράγματα είναι απλά. Όλοι αυτοί που παραβιάζουν τον ποινικό κώδικα, θα πρέπει να συλλαμβάνονται από τους περιφρουρούντες την περιουσία τους ακαδημαϊκούς πολίτες και να οδηγούνται στην φυλακή, όπως γίνεται και με τους ταραξίες των γηπέδων και χωρίς μάλιστα αναστολή. Τότε να δούμε αν όλα αυτά τα καλόπαιδα, θα συνεχίζουν να συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο. Όσο βλέπουν ότι εξυπηρετούν σκοπιμότητες και είναι ατιμώρητοι, τόσο και θα αποθρασύνονται.

Ο θάνατος του δημόσιου πανεπιστήμιου είναι επί θύρες. Όλοι εμείς που το αγαπάμε και θυσιάζουμε έστω πλήρως και όχι αποκλειστικά απασχολούμενοι, τα ατομικά μας επαγγέλματα, για να διδάξουμε με μισθούς πραγματικά ντροπής, είμαι σίγουρος ότι δεν πρόκειται να χαθούμε την επόμενη μέρα. Αλλοίμονο όμως σε αυτούς, που γαντζωμένοι σε μια απαράδεκτη κατάσταση, αναζητούν λόγους επιβίωσης. Θα έρθει η ίδια η ζωή να τους πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων. Είναι ιδεολογικά και ηθικά τελειωμένοι. Η κοινωνία τους έχει ήδη απαξιώσει. Ας απολαύσουν λίγες ακόμα στιγμές ναρκισσισμού, γιατί στο τέλος θα μείνουν μόνοι τους.

ΝΤΑΜΠΑΡΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ

Tυποποίηση των αποτυχών που συμβαίνουν στην θεραπεία με εμφυτεύματα

Ο πρώτος τύπος αποτυχιών συμβαίνει όταν το εμφύτευμα αποτυχαίνει να ενσωματωθεί μετά την πρώτη φάση της χειρουργικής επέμβασης. Αυτό δεν είναι σχετικά ασύνηθες και σπάνια περιλαμβάνει τον ορθοδοντικό ή τον προσθετολόγο.

Ο δεύτερος τύπος αποτυχίας είναι η απώλεια της ενσωμάτωσης μετά την τοποθέτηση της προσθετικής αποκατάστασης, πράγμα υπερβολικά απογοητευτικό για τον ασθενή καθώς μπορεί να σημαίνει την έναρξη της θεραπείας πάλι από την αρχή. Υπάρχουν δύο γνωστές αιτίες για αυτές τις αποτυχίες. Ένας είναι η μικροβιολογική αιτία, κατά την οποία αναπτύσσεται περιοδοντική νόσος γύρω από το εμφύτευμα με αποτέλεσμα την περιεμφυτευματίτιδα. Ο άλλος είναι το αποτέλεσμα μασητικού τραυματισμού στο οποίο η φόρτιση που εφαρμόζεται είναι μεγαλύτερη από την ικανότητα του φατνιακού οστού να την αντέξει. Έχει υποστηριχτεί ότι το μασητικό τραύμα είναι πάντα προηγούμενο της μικροβιολογικής βλάβης. Εφόσον η σύγκλειση μπορεί να παίζει κρίσιμο ρόλο στην απώλεια της ενσωμάτωσης, ο ορθοδοντικός και ο προσθετολόγος μπορούν να έχουν σημαντική επιρροή στην μακράς διάρκειας επιτυχία του εμφυτεύματος.

Ο τρίτος και περισσότερο συνηθισμένος τύπος αποτυχίας είναι ο κατασκευαστικός κατά τον οποίο συμβαίνει είτε αποτυχία κάποιου από τα εξαρτήματα του εμφυτεύματος, όπως σπασμένο ή χαλαρό abutment ή συγκρατητική βίδα, ή το σώμα του εμφυτεύματος αποτυχαίνει από μόνο του. Το κάταγμα των υλικών που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή της αποκατάστασης επίσης περιλαμβάνεται σε αυτήν την κατηγορία. Οι κατασκευαστικές αποτυχίες είναι σχεδόν πάντα λόγω λανθασμένης σύγκλεισης, εκτός αν ο ασθενής έχει εμπλακεί σε ένα τραυματικό ατύχημα. Έτσι, ο ορθοδοντικός και ο προσθετολόγος παίζουν κρίσιμους ρόλους στον καθορισμό της σύγκλεισης ώστε να ελαχιστοποιήσουν τον κίνδυνο κατασκευαστικής βλάβης.

Διαφορές φυσικών δοντιών-εμφυτευμάτων και επιπτώσεις

Η πιο σημαντική κλινική διαφορά ανάμεσα σε ένα εμφύτευμα και ένα φυσικό δόντι είναι η απουσία του περιοδοντικού συνδέσμου γύρω από το εμφύτευμα και κατά συνέπεια η απουσία όλων των πλεονεκτημάτων που προσφέρει αυτός ο σύνδεσμος. Σε ένα φυσικό δόντι ο περιοδοντικός σύνδεσμος υπηρετεί αρκετές σημαντικές λειτουργίες. Οι ιδιοδέκτες υποδοχείς εντός του συνδέσμου προσφέρουν ανάδραση (feedback) ανάμεσα στην οδοντική επαφή και την φόρτιση, κάτι που στερούνται τα εμφυτεύματα. Η φύση του συνδέσμου προμηθεύει το δόντι με την ικανότητα να προσαρμόζεται στην υπερφόρτωση. Αν η κατάσταση στο φατνιακό οστούν αλλάξει, δημιουργείται μια διεύρυνση του περιοδοντικού συνδέσμου, το δόντι γίνεται ευκίνητο χωρίς να χάσει την πρόσφυσή του. Αφού αντιμετωπιστούν οι υπερβολικές δυνάμεις, συμβαίνει εναπόθεση οστού και ο σύνδεσμος επιστρέφει στο φυσιολογικό του εύρος με μια συνοδό μείωση στην κινητικότητα του δοντιού. Ένα εμφύτευμα αντιθέτως, έχει σχεδόν καθόλου προσαρμοστικότητα στην υπερφόρτιση. Από την στιγμή που απολεστεί η οστεοενσωμάτωση, αυτή δεν πρόκειται να επιστρέψει με την διόρθωση της υπερβολικής άσκησης δύναμης. Τελικά, ο περιοδοντικός σύνδεσμος επίσης προσφέρει στο δόντι απορρόφηση του σοκ, το οποίο είναι αποφασιστικό πλεονέκτημα για σχετικά εύθραυστα οδοντιατρικά υλικά όπως η πορσελάνη. Το ποσό της απορρόφησης του σοκ καθορίζεται από το εύρος του χώρου του συνδέσμου και την σχετική κινητικότητα του οστού. Το εμφύτευμα εντούτοις, δεν έχει ουσιαστικά την δυνατότητα απορρόφησης του σοκ, υποβάλλοντας τα οδοντιατρικά υλικά σε μεγαλύτερες φορτίσεις με μεγαλύτερη πιθανότητα κατάγματος. Λόγω αυτών των παραγόντων ο στόχος το συγκλεισιακού σχεδίου θεραπείας στα εμφυτεύματα είναι να ελαχιστοποιήσει τον κίνδυνο της υπερφόρτισης των συσκευών και των προσκολλημένων σε αυτές αποκαταστάσεων.