Οδοντικά εμφυτεύματα σε παιδιά και εφήβους. Βιβλιογραφική ανασκόπηση. Mankani και συν. J Impl & Adv Clin Dent 2011

Η νωδότητα συνήθως συνοδεύεται με τον ηλικιωμένο ασθενή. Εντούτοις, η ολική ή μερική νωδότητα επίσης αφορά και νέα άτομα, κυρίως ως αποτέλεσμα τραυματιμού, τερηδόνας ανοδοντίας ή συγγενούς και επίκτητης βλάβης της γνάθου που εμπλέκει και την φατνιακή απόφυση. Για τους μεγαλύτερους σε ηλικία ασθενείς, η χρήση των εμφυτευμάτων έχει γίνει μια αποδεκτή θεραπευτική αντιμετώπιση, ωστόσο υπάρχει διασταγμός για εφαρμογή της ίδιας θεραπείας σε αναπτυσσόμενα παιδιά με αποτέλεσμα πολύ λίγα απο αυτά να έχουν μια επιεμφυτευματική υπερκατασκευή. Λίγα πράγματα είναι γνωστά για την έκβαση της οστεοενσωμάτωσης σε νέους σε ηλικία ασθενείς και μέχρι σήμερα μικρός αριθμός περιστατικών έχουν αναφερθεί. Εκείνο που προτείνεται είναι  να υπάρχει αναμονή για την οδοντική και σκελετική αύξηση με εξαίρεση τις σοβαρές περιπτώσεις της εκτοδερμικής δυσπλασίας. Στις περιπτώσεις αυτές και μόνο σε αυτές στην βιβλιογραφία υπάρχουν αναφορές για τοποθέτηση εμφυτευμάτων στην ηλικία των 3 ή των 5 ετών. (  Brugnolo et al JPRD 1996, Guckes et al Ped Dent 1997)

Στους  ενήλικες προκειμένου να τοποθετηθούν εμφυτεύματα προσοχή δίνεται στην ποιότητα και την ποσότητα του οστού. Στα παιδιά όμως υπάρχει και ένας πρόσθετος παράγοντας που έχει να κάνει με την διαδικασία της ανάπτυξης. Μια σειρά απο ευρείες μεταβολές συμβαίνουν τόσο στην οδοντοφυία όσο και στις γνάθους του αναπτυσσόμενου ασθενή. Απο πλευράς φυσιολογίας, η διατήρηση του οστού είναι ένας σημαντικός λόγος για χρήση εμφυτευμάτων σε αναπτυσσὀμενους ασθενείς. Αλλοι παράγοντες υπέρ της τοποθέτησης εμφυτευμάτων είναι η εξαιρετική αιμάτωση, η θετική ανοσοβιολογική αντίσταση και η χωρίς επιπλοκές οστική επούλωση. Εντούτοις η χρήση εμφυτευμάτων σε νέους σε ηλικία ασθενείς δημιουργεί ειδικά προβλήματα  λόγω της δυναμικής αύξησης.