Στον δρόμο για το μαρτύριο…

Ανέβαινε φορτωμένος τον σταυρό  του και ένιωθε το βάρος να του λυγίζει τα πόδια. Ένιωθε έτοιμος να σωριαστεί καθώς τον εγκατέλειπαν οι δυνάμεις του. Και όχι μόνο αυτές…  Το προηγούμενο βράδυ τον παράτησαν οι μαθητές του, λίγο πριν τον πρόδωσε ο Ιούδας, ενώ ακόμα και ο Πέτρος τον αρνήθηκε τρεις φορές. Στον Κήπο της Γεθσημανή ο πατέρας του με τον οποίο είχε μια τόσο στενή σχέση, είχε αρνηθεί να  δείξει συμπόνια στο δίκαιο του αίτημα, να φύγει από μπροστά του το πικρό ποτήρι που τώρα βίωνε.    Και να τώρα, παραδομένος, προδομένος, εξευτελισμένος, ταλαιπωρημένος βάδιζε τον δρόμο για το τέλος. Εντάξει για αυτό είχε έρθει, τόξερε από καιρό. Προετοίμαζε τους μαθητές του για αυτό το ενδεχόμενο, προσπαθώντας να ετοιμαστεί και ο ίδιος για μια δοκιμασία που δεν του άξιζε, αλλά που ήταν και αναπόφευκτη. Από παλιά η αμαρτία τιμωρείται με αίμα. Αν δεν χυθεί το αίμα, δεν σβήνει η αμαρτία. Το αίμα των τράγων και των αρνιών, χυνόταν πάνω στο θυσιαστήριο του ναού αλλά αυτό δεν έφτανε. Έπρεπε μια πιο μεγάλη Θυσία, μια θυσία που μια για πάντα θα συγχωρούσε τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Και αυτός ήταν ο Αμνός. Γεννήθηκε από μια παρθένο χωρίς αμαρτία, έζησε μια άμεμπτη ζωή, έπρεπε να βρουν δύο ψευδομάρτυρες για να πουν ότι δήθεν βλασφήμησε κάνοντας τον εαυτό του  ίσο με τον Θεό, έγινε μια παρωδία δίκης, ακόμα και ο ηγεμόνας που τον καταδίκασε ποτέ δεν πείστηκε για την ενοχή του, και να τώρα που το πλήθος που ευεργέτησε, έθρεψε, θεράπευσε, δίδαξε μαζεμένο δίπλα του φωνάζει και περιμένει να τον δει πάνω στον σταυρό.