Αποτελεί θετική πρωτοβουλία, η έναρξη δημόσιας συζήτησης μέσα στην Οδοντιατρική Σχολή ΑΠΘ με συμμετοχή όλων των φορέων της εκπαιδευτικής διαδικασίας, δασκάλων και μαθητών. Ο πόνος για το μέλλον της σχολής μας είναι κοινός και είναι άσχετος με την βαθμίδα ή την εμπειρία που ο καθένας έχει.
Όλοι νομίζω μπορούν με το μέρος τους να συμβάλλουν θετικά μέσα από ένα δημιουργικό κλίμα συνεννόησης, που θα αποτελέσει την αφετηρία για την δρομολόγηση της προόδου στην σχολή μας. Νομίζω ότι κανέναν δεν εξυπηρετεί η αδράνεια και η οπισθοδρόμηση.
Η μεγάλη αποχή από μια τέτοια συζήτηση, περνάει πολλά μηνύματα, που πρέπει να αναλυθούν αν θέλουμε να καταλήξουμε σε ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Από την μια μεριά πολλοί δυστυχώς φοιτητές απουσιάζουν από τέτοιες ουσιαστικές μαζικές διαδικασίες, όπου τους δίνεται η δυνατότητα να καταθέσουν τον προβληματισμό τους, άσχετα από παρατάξεις. Μήπως τελικά αδικούμε τις παρατάξεις και τις κρίνουμε αυστηρά, όταν σε περιπτώσεις που δίνεται το βήμα στον ανεξάρτητο φοιτητή, συναντούμε από μέρους του μια αδιαφορία; Εδώ έχει γίνει ολόκληρος αγώνας για να συμμετέχουν οι φοιτητές στις εκλογές των πρυτανικών αρχών και παρ’όλα αυτά, έχει κανείς την εντύπωση ότι το κυνήγι ενός «χαρτιού», ή ενός σφραγίσματος έχει μεγαλύτερη σημασία στο μυαλό ορισμένων, από τον προβληματισμό για το μέλλον της εκπαίδευσης. Δεν είναι τυχαίο, ότι σήμερα ακόμα και τα εργαστήρια δεν σταμάτησαν την λειτουργία τους. Η κοινωνία σε αδράνεια και στασιμότητα είναι σίγουρα ασφαλής για όλους αυτούς που φοβούνται το νέο. Από την άλλη είμαι σίγουρος ότι η απουσία μελών ΔΕΠ, που σίγουρα έχουν άποψη την οποία και διατυπώνουν στις γενικές συνελεύσεις τμήματος, βοά. Δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι σε αυτήν την σχολή, ένα βασικό πρόβλημα, είναι η έλλειψη συνεννόησης και η απουσία ενός κλίματος εμπιστοσύνης. Η οδοντιατρική σχολή στο σύνολό της, σε εμένα προσωπικά δίνει την εικόνα μιας οικογένειας όπου υπάρχουν ζητήματα υπαρκτά, τα οποία δεν τα έχουμε συζητήσει γιατί δυστυχώς δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε.
Για να υπάρξει όμως συνεννόηση και συνεργασία, είναι απαραίτητο να συμβάλουν όλοι ισότιμα και να θυσιάσουν κάτι από αυτό που κατέχουν. Για να γίνω πιο σαφής, πρέπει αρχικά να πω ότι τουλάχιστον η δική μου εντύπωση στον χώρο αυτό που ζούμε καθημερινά, είναι ότι έχουν στηθεί οχυρώματα πίσω από τα οποία είμαστε κρυμμένοι και αυτή μας η ανασφάλεια αποτελεί τροχοπέδη για την πρόοδο. Οχύρωμα μπορεί να είναι ο τίτλος μου, το αντικείμενό μου, πράγματα που κατέχω, έχω αγωνιστεί για αυτά και αμύνομαι αισθανόμενος ότι απειλούμαι. Όταν λοιπόν νιώθεις απειλή είναι εξαιρετικά δύσκολο, να συμβάλεις ουσιαστικά σε ένα πράγμα που ξεφεύγει από τον έλεγχό σου και φοβάσαι ότι κάποια στιγμή θα στραφεί εναντίον σου. Έτσι έχεις την τάση θέλοντας να κατοχυρώσεις για παράδειγμα το αντικείμενό σου, να το διδάσκεις, να το περιλαμβάνεις σε βιβλία, με αποτέλεσμα κοιτάζοντας κανείς το πρόγραμμα σπουδών, να βλέπει αρκετές αλληλεπικαλύψεις.
Πρέπει νομίζω να ξεκαθαρίσουμε ποιος θα διδάσκει τι και αυτό δεν σημαίνει κατοχή του αντικειμένου, απλά στα πλαίσια της εκπαιδευτικής διαδικασίας, θα πρέπει να υπάρξει μια αναγκαία τυποποίηση. Αυτά όσον αφορά το προπτυχιακό επίπεδο, γιατί σε μεταπτυχιακό επίπεδο, μπορεί να υπάρχει μια σχετική ελευθερία, από την στιγμή που στην επιστήμη δεν υπάρχουν στενά σύνορα, αλλά και η μεταπτυχιακή εκπαίδευση πρέπει να εμβαθύνει και όχι να διευρύνει. Τελειώνοντας τις σκέψεις μου μπορώ να πω βλέποντας μπροστά, ότι όταν μετά από μερικά χρόνια θα έχουν αποχωρήσει (λόγω ηλικίας) όλοι αυτοί που έχουν εμπλακεί σε διενέξεις και αντιπαραθέσεις, η νέα γενιά δασκάλων, έχοντας κτίσει ελπίζω, άλλου τύπου σχέσεις και συνεργασίες, θα μπορέσει νομίζω να δει την νέα πραγματικότητα στην εποχή της περισσότερο νηφάλια.
ΝΙΚΟΣ ΝΤΑΜΠΑΡΑΚΗΣ
Implantnet 