Τοποθέτηση εμφυτευμάτων σε νεαρά άτομα

Η μακρόχρονη επιτυχία των εμφυτευμάτων  έχει ενθαρρύνει τους κλινικούς να διευρύνουν την εφαρμογή τους και σε νεώτερους ασθενείς στους οποίους λείπουν ένα ή περισσότερα δόντια λόγω τραυματισμού ή αγενεσίας . Η τοποθέτηση εμφυτευμάτων σε έναν αναπτυσσόμενο οργανισμό, όπως είναι το παιδί, έχει σαν αποτέλεσμα την εναπόθεση οστού με την διαδικασία της οστεοενσωμάτωσης στο εμφύτευμα, η οποία μοιάζει με την αγκύλωση, τέτοια που να διαταράξει ακόμα και την φυσιολογική ανάπτυξη των γνάθων.

Κλινικά, ακτινολογικά και ιστολογικά, τα εμφυτεύματα δεν ακολουθούν την διαμόρφωση και την ανάπτυξη των φατνιακών αποφύσεων. Σε κάποια απόσταση από τα εμφυτεύματα, οι ιστοί αναπτύσσονται φυσιολογικά, αλλά στην άμεση εγγύτητα με τα εμφυτεύματα, η περαιτέρω ανάπτυξη επιβραδύνεται. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μη αισθητικές και λειτουργικές καταστάσεις (π.χ συγκλεισιακά προβλήματα) όπως και περιοδοντικά προβλήματα (γωνιώδεις φατνιολυσίες).

Δεν μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα ποια είναι η ιδανική ηλικία για την τοποθέτηση εμφυτευμάτων. Οι καμπύλες ανάπτυξης διαφέρουν περίπου 6 χρόνια μεταξύ των δύο φύλων (9-15 για τα κορίτσια, και 11-17 για τα αγόρια). Όμως η χρονολογική ηλικία δεν είναι επαρκής για να εκτιμήσουμε την διακοπή της ανάπτυξης. Για να είμαστε ασφαλείς πρέπει να συνυπολογίσουμε διάφορες παραμέτρους.

Στην πρόσθια άνω γνάθο, είναι η πιο επίφοβη περιοχή, λόγω της ποσότητας, την κατεύθυνσης, και την μη προγνωσιμότητας της ανάπτυξης, ειδικά όταν υπάρχουν φυσικά δόντια. Η κάθετη αύξηση σε αυτήν την περιοχή, υπερβαίνει αυτήν σε άλλες διαστάσεις και συνεχίζεται και σε μεγαλύτερη ηλικία. Η πρόωρη τοποθέτηση εμφυτεύματος, μπορεί να κάνει αναγκαία μια επιμήκυνση του διαβλεννογόνιου στοιχείου, με αποτέλεσμα δυσαναλογία της σχέσης μύλης-ρίζας και αύξησης της φόρτισης.

Στην οπίσθια άνω γνάθο παρουσιάζεται ένα παρόμοιο πρόβλημα. Επειδή η κατακόρυφη αύξηση προκύπτει από την φατνιακή εναπόθεση οστού και την παράλληλη απορρόφηση των ρινικών και ιγμόρειων κοιλοτήτων, ένα πρόωρα τοποθετημένο εμφύτευμα εμβυθίζεται μασητικά και εκθέτεται ακροριζικά.

Η πρόσθια περιοχή της κάτω γνάθου είναι αυτή που προσφέρεται περισσότερο για πρόωρη τοποθέτηση εμφυτευμάτων, επειδή η ανάπτυξη τελειώνει νωρίς σε αυτήν την περιοχή.

Συμπερασματικά, τα μονήρη εμφυτεύματα στα αναπτυσσόμενα άτομα είναι προβληματικά λόγω του ότι το εμφύτευμα συμπεριφέρεται σαν ένα αγκυλωμένο δόντι. Η ανικανότητα του εμφυτεύματος να προσαρμοστεί στην σκελετική ανάπτυξη με τον τρόπο που συμβαίνει στα γειτονικά φυσικά δόντια επηρεάζει την θέση του μονήρους εμφυτεύματος σε σχέση με τα γειτονικά δόντια. Η ανάπτυξη μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα την φτωχή θέση του εμφυτεύματος, το θάψιμο του εμφυτεύματος στο οστούν, ή ακόμη και την απώλεια του εμφυτεύματος.

Αν και είναι αποδεκτό να θεωρούνται οι ασθενείς πάνω από τα 21 σαν ενήλικες, αυτό δεν συμβαίνει για όλους σε σχέση με την ανάπτυξη του προσώπου. Ορισμένοι άρρενες δείχνουν ουσιαστική αύξηση μέχρι τα 25 ενώ γενικά οι γυναίκες βρίσκονται σε ενήλικα αύξηση μέχρι τα 17. Έτσι, οι περισσότεροι ενήλικες είναι αμφίβολο αν μπορούν να είναι υποψήφιοι για εμφυτεύματα μέχρι να φτάσουν τα 25.