Ανασκόπηση βιβλιογραφίας εμφυτευμάτων το 2007. Συμπεράσματα
ΚΑΠΝΙΣΤΕΣ: Ο κίνδυνος πρώιμης απώλειας των εμφυτευμάτων στους καπνιστές είναι σημαντικά αυξημένος, όπως επίσης και για περιεμφυτευματικές επιπλοκές. Σε σχέση με τις αυξητικές τεχνικές, αν και οι καπνιστές εξαιρούνται από το δείγμα, οι απώλειες είναι και πάλι αυξημένες στους καπνιστές. Είναι σημαντικό να ενημερώνονται οι καπνιστές ασθενείς για το ρίσκο της θεραπείας με εμφυτεύματα και να υπάρχει αυστηρό σύστημα επανελέγχων. Βέβαια υπάρχει και ένας περιορισμένος αριθμός μελετών που αφορά τις αδροποιημένες η τροποποιημένες επιφάνειες που δεν συσχετίζουν το κάπνισμα με την απώλεια του εμφυτεύματος ή του οστού γύρω από αυτό. Χρειάζονται όμως πρόσθετες μελέτες που να το επιβεβαιώσουν. Ας καπνίζουν λοιπόν οι ασθενείς με μέτρο και εμείς να τους υπενθυμίζουμε ότι κόβοντας το κάπνισμα εκτός από την ζωή τους γλιτώνουν και χρήματα από μια πιθανή απώλεια των εμφυτευμάτων τους. Αυτό ίσως τους συγκινήσει περισσότερο.
ΦΟΡΤΙΣΗ: Σχετικά με τα τα ποσοστά επιτυχίας στην άμεση φόρτιση (αμέσως μετά την επέμβαση), την πρώιμη φόρτιση (μέχρι τις 12 εβδομάδες) αλλά και την συμβατική ( μετά τις 12 εβδομάδες) όσον αφορά τον χρόνο φόρτισης των εμφυτευμάτων στην κάτω γνάθο από επένθετες προσθετικές αποκαταστάσεις υπάρχει στην βιβλιογραφία μια πληθώρα εργασιών. Στις μελέτες αυτές συγκρίνεται η απώλεια φατνιακού οστού και το συμπέρασμα ήταν ότι 12 μήνες μετά αυτή η απώλεια ήταν περίπου ίδια για όλες τις ομάδες με τα άμεσα φορτιζόμενα εμφυτεύματα να έχουν ελαφρά μεγαλύτερη απώλεια οστού τον δεύτερο χρόνο. Η ομάδα της πρώιμης φόρτισης έδειξε την μικρότερη απώλεια οστού τόσο τον πρώτο όσο και τον δεύτερο χρόνο. Αν και δοκιμάστηκαν διάφορα συστήματα εμφυτευμάτων κανένα από αυτά δεν φάνηκε να υπερέχει και σε κανένα από τα 3 προαναφερθέντα πρωτόκολλα φόρτισης. Άρα λοιπόν όσο πιο γρήγορα φορτίζουμε τόσο το καλύτερο για τον ασθενή που παίρνει και μια ακίνητη αποκατάσταση έγκαιρα.
Μια άλλη ομάδα εργασιών ασχολήθηκε με τα αποτελέσματα των 3 πρωτοκόλλων φόρτισης αλλά σε όλη την στοματική κοιλότητα και όχι μόνο στην κάτω γνάθο. Η μετα-ανάλυση των εργασιών έδειξε και εδώ ότι δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στα πρωτόκολλα φόρτισης όσον αφορά την επιτυχία των εμφυτευμάτων, της προσθετικής αποκατάστασης, και της απώλειας οστού γύρω από το εμφύτευμα. Εδώ προέκυψαν 2 πρόσθετα συμπεράσματα: προτάθηκε ότι η επίτευξη υψηλής αρχικής σταθερότητας είναι προϋπόθεση κλειδί για την επιτυχία της διαδικασίας άμεσης ή πρώιμης φόρτισης. Επίσης στις διάφορες μελέτες βρέθηκαν διαφορετικά ποσοστά επιτυχίας από χειρουργό σε χειρουργό, που είναι και αυτός ένας σημαντικός παράγοντας που υπεισέρχεται στην όλη διαδικασία.
1 ή 2 ΣΤΑΔΙΑ: Ένα άλλο θέμα έχει να κάνει με την διαδικασία εμφύτευσης που όπως είναι γνωστό μπορεί να γίνει σε 1 ή 2 στάδια. Απλά στην διαδικασία των 2 σταδίων (που εγώ προτιμώ) υπάρχει το πλεονέκτημα της αποφυγής του κινδύνου πρόωρης φόρτισης του εμφυτεύματος αλλά και το μειονέκτημα της ανάγκης για μια δεύτερη χειρουργική διαδικασία. Έτσι λοιπόν οι μελέτες επικεντρώνονται σε αυτό ακριβώς το θέμα με ένα ελάχιστο διάστημα επανελέγχου τους 6 μήνες μετά την φόρτιση. Δεν φάνηκαν διαφορές ανάμεσα στις 2 διαδικασίες. Όταν βέβαια έχουμε να βάλουμε μεμβράνη ή όποια άλλη αυξητική διαδικασία η χειρουργική 2 σταδίων είναι μονόδρομος.
Τι γίνεται τώρα με τα μαλακά μόρια; Είναι της μόδας η χειρουργική χωρίς την δημιουργία κρημνού (flapless). Το ερώτημα είναι αν οι διαδικασίες χειρουργικής χωρίς κρημνό είναι επωφελείς για τον ασθενή και ποιος σχεδιασμός κρημνού είναι ο ιδανικός. Η ανασκόπηση της βιβλιογραφίας βρίσκει αδύναμη τεκμηρίωση από 2 μόνο μελέτες με λίγους ασθενείς, στο ότι η τοποθέτηση εμφυτευμάτων χωρίς κρημνό μειώνει την μετεγχειρητική δυσανεξία χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την επιτυχία των εμφυτευμάτων. Δεν υπάρχει επαρκής τεκμηρίωση που να προτείνει κάποιο συγκεκριμένο είδος κρημνού ή μια τεχνική συρραφής ή ακόμη για το αν υπάρχει όφελος από την αύξηση του εύρους του κερατινοποιημένου βλεννογόνου γύρω από τα εμφυτεύματα.
Αυτήν την στιγμή στην αγορά υπάρχουν περισσότεροι από 1300 τύποι εμφυτευμάτων οι οποίοι διαφέρουν στο υλικό, στο σχήμα, το μέγεθος και στα χαρακτηριστικά της επιφάνειας ή της επικάλυψης αυτής. Αρκετές τροποποιήσεις έχουν γίνει σε μια προσπάθεια να βελτιωθούν τα ποσοστά μακρόχρονης επιτυχίας. Σε μια ανασκόπηση της βιβλιογραφίας που περιελάμβανε 18 διαφορετικούς τύπους εμφυτευμάτων με μια περίοδο ελέγχου από 1 έως 5 χρόνια. Αναφορικά με τις κλινικές αποτυχίες δεν υπήρχαν σημαντικές διαφορές ανάμεσα τους. Η ανασκόπηση αυτή βρήκε ότι υπάρχει περιορισμένη τεκμηρίωση που αποδεικνύει όμως ότι τα εμφυτεύματα με σχετικά λεία (τορνευτή ή μη αδροποιημένη) επιφάνεια είχαν λιγότερη τάση να χάνουν οστούν σε μια χρόνια φλεγμονή (περιεμφυτευματίτιδα) από τα εμφυτεύματα με αδρές επιφάνειες.
ΠΕΡΙΕΜΦΥΤΕΥΜΑΤΙΤΙΔΑ: Μια άλλη σημαντική ανασκόπηση συζήτησε το θέμα της περιεμφυτευματίτιδας και τις δυνατότητες για την αντιμετώπιση της. Η απώλεια των εμφυτευμάτων συσχετίστηκε με ιστορικό προηγούμενης περιοδοντίτιδας. Υπήρχε επίσης συσχέτισης περιεμφυτευματίτιδας και καπνίσματος. Σε σχέση με την αντιμετώπιση, αυτή μπορεί να γίνει με διάφορα πρωτόκολλα. Οι καπνιστές και οι περιοδοντικοί ασθενείς προτείνεται να μπαίνουν σε αυστηρά προγράμματα επανελέγχου. Σε μια άλλη ανασκόπηση όπου τα εμφυτεύματα ομαδοποιήθηκαν σε ελάχιστα αδρά (τορνευτά), μέτρια αδρά και αδρά (αδροποιημένα ή αμμοβολημένα), διαπιστώθηκε ότι τα αδρά εμφυτεύματα είχαν μεγαλύτερη επίπτωση περιεμφυτευματίτιδας, απώλειας οστού από τους άλλους 2 τύπους. Στο θέμα της αντιμετώπισης της περιεμφυτευματίτιδας η στρατηγική περιλαμβάνει την αφαίρεση του κοκκιωματώδους ιστού, της αντιμετώπιση της προσβληθείσας επιφάνειας με 3 % υπεροξείδιο του υδρογόνου, τοποθέτηση υποκαταστάτων οστού στα οστικά ελλείμματα και τοποθέτηση ή μη μεμβράνης. Μετά από ένα χρόνο επανελέγχου το βάθος μύλευσης (probing depth) μειώθηκε 2.9 mm στην ομάδα της μεμβράνης και 3.4 mm εκεί που χρησιμοποιήθηκε μόνο μόσχευμα. Η πλήρωση του ελλείμματος με οστούν ήταν 1.5 mm στην ομάδα της μεμβράνης και 1.4 mm στο μόσχευμα μόνο του. Δεν υπήρχαν δηλαδή στατιστικά σημαντικές διαφορές ανάμεσα στις 2 ομάδες. Βέβαια το διάστημα ελέγχου 1 έτους ήταν μικρό, ο αριθμός του δείγματος επίσης μικρός και οι ερευνητές δεν μπορούσαν να διακρίνουν αν το πληρωμένο κενό το αποτελούσε νέο οστούν ή μόσχευμα μη απορροφημένο. Το συμπέρασμα των συγγραφέων ήταν ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτογενές οστούν χωρίς απαραίτητα μεμβράνη. Επίσης αν υπάρχει η δυνατότητα η όλη προσέγγιση να γίνει σε εμφυτεύματα καλυμμένα από τον βλεννογόνο (submerged healing).
Μια άλλη μελέτη έγινε σχετικά με την χορήγηση αντιβιοτικής αγωγής στην περιεμφυτευματίτιδα. Στην μελέτη αυτή η αντιμετώπιση δεν έγινε χειρουργικά. Δόθηκαν οδηγίες στοματικής υγιεινής, έγινε η μηχανική απόξεση της βλάβης με τα ειδικά ξέστρα (carbon fiber curettes), και τοπική αντισηψία με χλωρεξιδίνη 0.2 %. Σφαιρίδια μινοκυκλίνης (Minocycline minispheres, Arestin; OraPharma, Westminster, Pa) τοποθετήθηκαν τοπικά σε κάθε θέση εμφυτεύματος. Αυτά τα σφαιρίδια απελευθερώνουν το αντιβιοτικό σε μια περίοδο 7-10 ημερών σε μια μικροβιοκτόνο δόση. Τα αποτελέσματα ήταν ενθαρρυντικά αν και σε κάποιες περιπτώσεις τελικά έγινε χειρουργική αντιμετώπιση της βλάβης. Μια άλλη προσέγγιση στις περιπτώσεις αδρών εμφυτευμάτων γίνεται με εμφυτευματοπλαστική δηλαδή με αφαίρεση των εκτεθειμένων σπειρών και λείανση και γυάλισμα της εκτεθειμένης επιφάνειας. Η τελική επιβίωση των εμφυτευμάτων σε αυτήν την ομάδα ήταν 100 % ενώ στην ομάδα ελέγχου ήταν 77.8 %. Έτσι το συμπέρασμα είναι ότι η λείανση της εκτεθειμένης επιφάνειας των εμφυτευμάτων έχει κλινικό όφελος στην αντιμετώπιση της περιεμφυτευματίτιδας.
Implantnet 